Rozdział 16 - Napad śmiechu

Rozdział 16 

Z dedykacją dla Weterana ^^

- JR, jakie właściwie zadanie wymyśliłeś? - zapytał z przerażaniem w głosie Aron, stojąc zaraz obok łóżka Ren'a. 
- Więc, kiedy już przeprowadzimy się do nowego mieszkania... - powiedział chłopak szczerząc się. - Wszyscy będziecie mi służyć przez jeden dzień! - dokończył z radością w głosie. Wymieniliśmy się spojrzeniami i wszystkie oczy padły na JongHyun'a.
- Dobrze. - powiedział Baekho uśmiechając się. - Dobrze, że nie wymyśliłeś czegoś gorszego. - dodał. Rzeczywiście, przy tym, jakie zadania wymyślał JR podczas gry, to było bardzo pospolite i normalne. 
- Nie daliście mi dokończyć! - wydarł się zwycięzca zabawy i zaczął. - Będziecie mi służyć... - przerwał na chwilkę. - ...ubrani w stroje pokojówek. - Wszystkim miny zrzedły, a Baekho, MinHyun i ja otworzyliśmy usta z wrażenia. Teraz to nam dołożył.
- Ale my będziemy w męskich strojach? - upewnił się mój brat łamiąc głos.
- Co? Będziecie w strojach POKOJÓWEK. - podkreślił śmiejąc się JongHyun. Chłopcy nie mogli się ruszyć, gdy to usłyszeli, natomiast ja i Minki dostaliśmy ogromnego napadu śmiechu, który trudno było zatrzymać. 
- Proszę, proszę cię! Nie chcę mieć takiego stroju! - krzyczał  Aron, na co JR tylko machał głową. Po chwili udało się nam trochę opanować śmiech.
- Wiecie co? Zmieńmy temat. - powiedziałam i jeszcze raz zaśmiałam się.
- To w takim razie ja będę mieszkać w tym hotelu do końca życia. - oznajmił smutno Kwak i usiadł. - Ren, czy wszystko w porządku? - próbował zmienić temat jak najszybciej. 
- Hmm? - blondyn popatrzał się na przyjaciela. - Ze mną? Tak, ale nie mogę się doczekać, aż zobaczę cię w pięknym stroju pokojówki. - zażartował i znowu napadł nas śmiech. Wszystkich, oprócz Arona, Minhyun'a i Baekho oczywiście. Ja byłam dziewczyną, Minki'ego to nie dotyczyło, natomiast to JR'owi mieliśmy służyć.
- Hola, hola! - powiedziałam opanowując śmiech. - A niby skąd chcesz wziąć takie ciuchy? - zapytałam zaciekawiona, na co miny reszty przegranych od razu zrobiły się wesołe. Myśleli, że chyba po ich kompromitacji już nie ma śladu, gdy lider grupy odpowiedział:
- Już się nie martwcie. Wujek JR wszystko załatwi. - powiedział i zrobił minę diabełka, a miny chłopców od razu wróciły do normalnego stanu. Tylko leżący w łóżku Ren cieszył się i próbował opanować śmiech. Nagle do pokoju weszła oburzona pielęgniarka. 
- Przepraszam, proszę nie męczyć pacjęta. Zresztą jesteście bardzo głośno. - powiedziała z powagą. - Na dzisiaj już koniec odwiedzin. - dodała pod nosem. Wszyscy podnieśli się z siedzeń.
- Cześć! - każdy pożegnał się z chłopakiem, a wychodząc wszyscy pomachali, po czym położna nas pośpieszyła. Kiedy tylko wyszliśmy z budynku szpitalnego, wszyscy wybuchli ogromnym śmiechem.
- Rany, ona słyszała naszą rozmowę? - krzyknął przez śmiech Hwang.
- Jej biedna psychika. - dodał Aron. Po drodze do hotelu uspokoiliśmy się o rozeszliśmy do siebie. Weszłam do pokoju i usiadłam przed biurko. Uzupełniłam swój nowo kupiony piórnik i wrzuciłam go do torby, po czym spojrzałam na plan lekcji, który sobie spisałam i schowałam książki. Niestety, jutro mój pierwszy dzień liceum. Spojrzałam na godzinę. Była dopiero 15, więc postanowiłam, że poserfuję w internecie. Kiedy uruchomiłam laptop, pulpit nagle się zaciął i nic nie chciało się ruszyć. Zdenerwowana wyszłam z urządzeniem w rękach z pokoju i zaczęłam mocno pukać do innego pokoju. 
- Już otwieram, cierpliwości. - usłyszałam głos Baekho i po chwili zobaczyłam go w drzwiach. - Chcesz drzwi wyważyć? - zapytał ironicznie.
- DongHo! Ten laptop znowu się popsuł! - powiedziałam niczym mała kapryśna dziewczynka.
- A co ja mam poradzić?! - zapytał biorąc ode mnie laptopa.
- Nie wiem! Zaczaruj go czymś, tak jak ostatnio. - powiedziałam sarkastycznie i zrobiłam słodką minkę.
- Zobaczę co da się zrobić. - odparł mój brat i zamknął drzwi. Oburzona zepsuciem urządzenia wróciłam do pokoju. Wskoczyłam na łóżko i złapałam za komórkę. No pięknie! Okazało się, że internet też dziś nie odbiera. Więc na co mi laptop. "Poczytam jakąś książkę!" - pomyślałam, po czym przypomniałam sobie, że przecież wszystkie spłonęły. Stanęłam przy oknie i zadzwoniłam do mamy. 
- Słucham? - usłyszałam znajomy głos.
- Cześć mamo! To ja, Yuri... - powiedziałam. - Pewnie wiesz już o...
- Wiem wszystko. Nie martw się. Przykro mi. - zaczęła wrażliwym tonem. - Nie mam pojęcia, jak od telewizora mógł wybuchnąć pożar - powiedziała, na co ja zrobiłam wielkie oczy. 
- Co? - zapytałam po cichu, nie wierząc.
- Mówiłaś coś? - zapytała kobieta niepewnie.
- Nie mamo. Nie martw się o mnie, ani o Dongho. - szybko odparłam. - Ale mam prośbę. Czy jutro po szkole tata mógłby przyjechać do hotelu i przywieść mi jakieś moje rzeczy? - zapytałam z nadzieją.
- Oczywiście. - powiedziała z radością. - Też chętnie przyjadę! - dodała.
- Świetnie mamo, zaraz podam ci adres. - podałam jej odpowiednie informacje i po chwili rozmowy się rozłączyłam. Nadal zdziwiona wybiegłam z pokoju i wpadłam do Baekho, który grzebał przy moim laptopie.
- Dongho! - krzyknęłam podbiegając do jego łóżka. - Powiedziałeś rodzicom, że to było zwarcie od telewizora?! - krzyknęłam.
- Skąd wiesz? - zapytał nerwowo. - Nie chciałem, żeby wiedzieli, że to przez... - nie dałam mu dokończyć, tylko rzuciłam mu się na szyję. 
- Dziękuję. - powiedziałam. - Okłamałeś ich, żeby mnie obronić. - powiedziałam ciszej. 
- Nie powinienem kłamać, ale... - próbował wyjaśnić.
- Nic nie szkodzi. Jestem ci wdzięczna. - odparłam i puściłam go. - A jak mój komputer? - zapytałam zmieniając temat. 
- Już w porządku. - powiedział wręczając mi go. - Najwyraźniej cię nie lubi. - wystawił mi język.
- Dzięki. - odparłam i zrobiłam to samo. Wyszłam z urządzeniem wracając do pokoju. Była już godzina 18, więc postanowiłam, że pójdę na kolację. Zaraz po tym jak zeszłam przyszła reszta. Zjadłam, podziękowałam i poszłam do siebie, tak jak inni. Byłam już dosyć zmęczona, a internetu i tak nie było, więc poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic i ubrałam się w piżamę. Wyszłam z pomieszczenia i położyłam się do łóżka. Po jakiś 2 minutach przypomniałam sobie, że muszę ustawić budzik, więc złapałam za komórkę i to zrobiłam. Ponownie ułożyłam się w łóżku i po niedługiej chwili zasnęłam.
~~~~
Usłyszałam dźwięk budzika. Przetarłam i otworzyłam oczy, po czym wyłączyłam uciążliwe dźwięki. Przeciągnęłam się i poszłam do łazienki. Przygotowałam się i ubrałam jak zwykle. Spojrzałam na telefon i wzięłam swoją torbę, po czym ubrałam bluzę. Śniadanie i tak było później, więc chciałam kupić coś w piekarni. Ubrałam buty i wyszłam. Po drodze zaszłam do pierwszego lepszego sklepu śpiesząc się i kupiłam sobie bułkę. Wyszłam i skierowałam się do szkoły. Weszłam do budynku. Czułam się strasznie, gdy zobaczyłam, że wszystkie uczennice [to szkoła tylko dla dziewczyn -  dopisek autor.] mają mundurki szkolne na sobie. Tylko ja szłam korytarzem poszukując mojej szafki ubrana zupełnie inaczej. Wszyscy się na mnie patrzeli i szeptali. Podeszłam do szafki i schowałam niepotrzebne książki. Ustaliłam szyfr do szafki i ją zamknęłam. Kiedy już miałam iść szukać klasy, podeszła do mnie dziewczyna o rudych włosach związanych w dwa kucyki, niczym u małej dziewczynki i uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć! Jestem Rin! - krzyknęła wesoło. 
- Hej, jestem Yuri. - także się przedstawiłam. 
- Ty też jesteś na roku I? - zapytała szczęśliwa.
- Tak. W klasie numer 4 - oznajmiłam, na co ona jakby wytrysła radością tak bardzo, że aż lekko podskoczyła.
- Naprawdę?! - krzyknęła. - Ja też, więc jesteśmy w jednej klasie! - powiedziała. Usłyszałam dzwonek i zorientowałam się, że mam teraz angielski. Uśmiechnęłam się do nowo poznanej koleżanki:
- Chodźmy już lepiej. - I razem poszłyśmy do klasy.


___________________________________________________________
Oto nowy rozdział, dosyć szybko, z dedykacją :D. Mam nadzieję, że nie jest zły ^^.